Het fijne van columnist zijn is dat je het nieuws soms even aan je voorbij kunt laten gaan zonder daar nou direct op te hoeven reageren. Je hebt de tijd om dingen rustig te overdenken met als bijkomend voordeel dat je dan wel eens van mijlenver ziet aankomen hoe sommige plannen die door bestuurders gelanceerd worden, gedoemd zijn om in schoonheid te sterven. Of – en dat is veel erger – hoe slechte plannen, ondanks mitsen, maren en weerswaarschuwingen, er tóch doorheen gedramd worden.

Voorbeeldjes? Ach, die zijn er te over: een gemeentebestuur wil een foeilelijk beeld van Willem van Oranje neerzetten waar hooguit duiven met buikloop blij mee zijn, een wethouder wil een gat in de Visbrug slaan, een oud-wethouder uit Alblasserdam zwijgt iets te oorverdovend over het wachtgeld dat hij al véél te lang ontvangt, een burgemeester is lastige persmuskieten in de Zwijndrechtse raadszaal liever kwijt dan rijk en geeft dat, in een interview, nog ruiterlijk toe ook en een chemiebedrijf ‘verkankert’ lucht en water, maar onderschat intussen nou juist de kracht van die lastige persmuskieten. Om het simpel te stellen: er is altijd wel iemand die een Griekse spits, een Chinese Jeep of een Thaise Rolex koopt. Je denkt: ‘dát gaat mis’ en ja hoor… het gáát vaak ook mis.
Ik zal het maar bekennen… ik ben dol op slechte plannen. Ik moet wel, want ik maak ze zelf ook vaak.

Zo besloot ik, lang geleden als jongeman met lang haar en getormenteerde blik, gehuld in ouwe legerkleding uit de plunjezak van mijn pa, eens te liften van Londen naar Edinburgh. Dat was géén goed plan, zo moest ik concluderen toen ik twee dagen later in een buitenwijk van Londen nog altijd hoopvol met mijn duim omhoog stond. Ook besloot ik eens met een nauwelijks onderhouden ouwe 2CV4 op de bonnefooi naar Zuid-Portugal te rijden. Die Eend strandde net voor de grens… met Lage Zwaluwe.
 Dit boek gaat over goede en slechte plannen, maar vooral over mensen.